در زیر هر یک از این اجزاء را با عمق بیشتری همراه با برخی از رهیافتهای سازمانی به انجام مراقبت سلامتی در جامعه مدرن تعریف میکنیم.
پزشکان
هرچند پزشکان درصد کمی از کارکنان مراقبت پزشکی را تشکیل می دهند، اما آنان محور فعالیت هایی را تشکیل می دهند که بقیه کارکنان درون آن به کار می پردازند. اکثر دولتها تنها به
پزشکان اجازه می دهند که به تشخیص بیماری بپردازند، دارو تجویز کنند و رویدادهایی مانند تولد و مرگ را تأیید کنند. ممکن است بیماران بستری شده در بیمارستان را بسیاری از
متخصصان و کارکنان دیگر مراقبت کنند، اما تصمیم درباره تشخیص و درمان آنان را پزشکان اتخاذ می کنند. مسئولیت پزشکان با سطوح بالایی از منزلت اجتماعی و پاداش مالی توأم
است.
پرستاران
پرستاری تنها در اواخر قرن نوزدهم یک حرفه رسمی شد و هویت آن همچنان دستخوش تغییر است. هنگامی که فلورانس نایتینگل با (پافشاری خود) برای کمک به پزشکان ارتش بریتانیا در
سال ۱۸۵۴ با پرستاران و تجهیزات به ترکیه فرستاده شد. وی با مقاومت زیادی روبه رو شد. یک سرهنگ نوشت «گویا خانمها خدعه تازه ای را به کار گرفته اند من نه مایلم ببینم و نه تأیید
می کنم که خانمها کار طاقت فرسای پرستاری را انجام دهند« نایتینگل پس از آنکه سرانجام نظر موافق مقامات را کسب کرد آنان را به ایجاد دانشکده های پرستاری در انگلستان و جاهای
دیگر متقاعد کرد. هر چند این کار نمودی از پیشرفت بزرگی در مراقبتهای پزشکی شد، برداشت نایتینگل از نقش پرستاران بسیار محدودتر از برداشتی است که اکنون اکثر پرستاران از آن
دارند: او (نایتینگل) اصرار داشت که پرستاران باید »تمیز، پاکدامن، آرام و مذهبی« باشند. وی پرستار را کسی می دانست که از مریض مانند همسر خود حراست می کند و به گونه ای در
بیمارستان کار می کند که پزشک بتواند کار خطیر خود را انجام دهد (مومفورد، (۱۹۸۲ (۲۹۰)
شاید در نتیجه این جهت گیری اولیه بود که پرستاری پی در پی دستخوش بحث و مجادله در خصوص تحصیلات، نقشهای تخصصی و ترمیم حقوق و دستمزد شده است.
برنامه های آموزشی برای پرستاران به تدریج از دوره های دیپلم سه ساله در بیمارستانها به دوره های دستیاری و کارشناسی در دانشکده ها و دانشگاهها تبدیل شده است. با وجود نیاز فزاینده
به دانش پیشرفته برای پرستاران، رشد آموزش دانشگاهی کند بود زیرا مدیران بیمارستانها از ذخیره فراوان نیروی کار ارزان که از دوره های آموزشی بیمارستانهای خودشان ایجاد می شد
بهره مند می شدند. هر چند انتقال آموزش پرستاران به دانشکده ها و دانشگاهها به خوبی جای خود را باز کرد، این واقعیت که این امر بیش از نیم قرن طول کشید، نشانه مشکلات حرفه ای و
اقتصادی پرستاران بود
بیمارستانها
بیمارستانها خدمات پزشکی تخصصی را به انواع بیماران بستری و بیماران سرپایی ارائه می دهند. بیمارستانها بر چند گونه اند: در مانگاهها بیمارانی را که نیاز به مراقبتهای ساده و کوتاه
مدت دارند درمان می کنند، مراکز پزشکی که مراقبتهای دراز مدت ارائه می دهند و از فناوری پیشرفته برخوردارند، و بیمارستانهای بزرگ معمولاً مراقبت از بیمار را با تحقیق و آموزش
پزشکی تلفیق می کنند.
بیماران مهم
افرادی که در نظام مراقبت تندرستی کارمند یا صاحب حرفه نیستند معمولاً به این علت وارد این نظام می شوند که دیگران آنها را بیمار یا مجروح تعریف کرده اند. این تعریف بر اساس یک
فرایند اجتماعی پیچیده شامل بسیاری از مردم است علایمی که ممکن است در یک موقعیت دلیل بیماری قلمداد شوند در موقعیتهای دیگر نادیده گرفته می شوند، مثلاً به سالخوردگان بسیار
ساده تر از جوانان انگ بیماری زده می شود زیرا عموماً فرض را بر این گذاشته اند که بیماری در سنین پیری امری عادی است. اعم از اینکه تعیین یک بیمار به منزله مریض از لحاظ
زیست شناختی توجیه پذیر است یا خیر،این تعریف اجتماعی بیمار را در مجموعه پیچیده ای از حقوق و مسئولیتها قرار می دهد و تالکوت پارسونز آن را نقش بیمار می نامد. این اصطلاح
مستقیماً ما را به دیدگاههای نظری هدایت می کند زیرا تحلیل بیماران برحسب نقش مریض بخشی از رهیافت کارکردگرایی به نظام مراقبت تندرستی است.